Hoe Sarah haar angst overwon alles weer durfde
Sarah was zes jaar en dol op poezen. We hadden dus gelijk een goede klik, want ik heb drie katjes thuis. Bij mij in de gang hangt een collage van de drie toen ze nog kitten waren. Daar hebben we eerst eens bij staan kijken en over gekletst. De perfecte ijsbreker (niet alleen voor Sarah, maar voor heel veel kinderen die voor het eerst in mijn praktijk komen en die een beetje zenuwachtig zijn).
Zelf had Sarah ook wat knuffels meegenomen: allemaal poezen. Ze had poezen oorbellen en een poezentrui. Én ze had een Hello Kitty UNO spel mee, helemaal vanuit Azië. Die konden we straks spelen!
Over haar angst vertellen
Ze was al heel snel op haar gemak en kletste honderduit. Over school, over haar broer en zus en over ballet en turnen. Zo kwamen we uit op iets wat ze spannend vond en waarvoor ze eigenlijk hier was.
Ze vond ballet namelijk hartstikke leuk, maar ze was ook telkens in blinde paniek wanneer haar moeder niet in de zaal mocht blijven zitten. Dat was namelijk de regel: ouders mochten er de eerste keer bij blijven, maar daarna moesten ze op de gang of in de kleedkamer wachten.
Dit was voor Sarah enorm angstig. Haar moeder vertelde dat ze haar gewoon niet kon kalmeren. Dit gebeurde ook als ze bij een vriendinnetje ging spelen. In de auto ernaartoe bouwde de spanning al op en op het moment dat ze naar de deur liepen, begon Sarah al te huilen. Haar moeder kon dan niet weg en dus speelde Sarah niet meer bij andere kinderen, maar kwam er altijd bij haar thuis een vriendinnetje spelen.
Zelf aan het woord
Sarah kon mij vertellen dat dit klopte en dat ze inderdaad heel bang werd. Maar waarom wist ze zelf eigenlijk niet zo goed. Ze vond ballet hartstikke leuk, net als de ballet juf en de kinderen die erop zaten. Ook wist ze ergens wel dat mama haar weer op zou komen halen, maar toch overkwam haar steeds die angst en werd ze heel verdrietig.
Voor haar moeder was het een moeilijke situatie. Vroeger had ze dit nooit, maar vanaf ongeveer groep twee begon ze dit gedrag te vertonen, waardoor het onmogelijk werd om nieuwe dingen uit te proberen. Dingen die ze voor groep twee al deed gingen aardig goed, maar alles wat nieuw was leverde blinde paniek op. Haar moeder had al van alles geprobeerd, maar niks hielp. Via via kwam ze bij mij terecht en ze hoopte maar dat dit wél zou werken.
Aan de slag met Brainspotten
Sarah was enorm gemotiveerd om van haar angst af te komen. Ik probeerde haar zo goed mogelijk uit te leggen wat we gingen doen en dat wilde ze wel proberen! De eerste sessie durfde ze het al aan en hebben we twee minuten gebrainspot op haar angst om naar ballet te gaan.
Dat hield ze supergoed vol! Heel geconcentreerd keek ze naar de pointer waar ze (uiteraard) het poezen vingerpopje bij had gekozen om haar te helpen (ik laat alle kinderen een dieren vingerpopje kiezen die op de pointer gaat).
Ik legde haar uit dat ze alleen maar naar het poesje hoefde te blijven kijken, zolang als het haar lukte. En als ze af en toe even ergens anders naar keek, bijvoorbeeld naar de timer om te kijken of de twee minuten al bijna om waren, dat dat helemaal niet erg was.
Dat vond ze goed en ze deed ontzettend haar best. De tijd was zo voorbij. Ze wiebelde wat in de stoel, maakte allerlei bewegingen met haar mond en ze hield af en toe even haar adem in. Allemaal signalen dat haar lichaam van alles aan het verwerken was. Wat precies zijn we nooit achter gekomen…
Super trots nam ze de complimentjes na het Brainspotten in ontvangst. Ze had het hartstikke goed volgehouden! Ze vond het soms een beetje spannend, maar verder was het heel goed gegaan. Na een potje Hello Kitty UNO, wilde ze nog wel een keer. En weer was ze twee minuten heel geconcentreerd naar de pointer aan het kijken.
Succesverhaal
Toen Sarah en haar moeder voor de derde keer kwamen, kon haar moeder het bijna niet geloven, maar Sarah was zonder problemen naar ballet geweest. En misschien nog onwaarschijnlijker, ook de eerste keer turnen was helemaal zonder angst verlopen! Dat had ze een paar weken geleden echt nóóit kunnen bedenken.
Sarah was zo naar de juf en andere kinderen gelopen en keek nauwelijks nog naar haar moeder om. Ze voelde totaal geen angst meer en ook had ze al zonder problemen bij een vriendinnetje gespeeld.
Vol trots vertelde Sarah over haar avonturen en haar moeder beaamde hoe goed het allemaal was gegaan. Hoe kon dit?? Ze was al zoveel jaar bezig om hiervan af te komen en al na twee sessies leek het probleem te zijn verdwenen… Haar moeder kon het eigenlijk niet geloven en was telkens alert op het moment dat het toch weer mis zou gaan.
Maar dat moment kwam niet. De vierde sessie was de laatste keer en eigenlijk was er toen al niet meer echt iets aan de hand. We hebben nog een potje UNO gespeeld, deze keer met mijn saaie versie, en vrolijk huppelde ze de praktijk weer uit.
De grote finale
Met Kerst kreeg ik van haar moeder nog een aantal foto’s doorgestuurd. Sarah had zonder enige moeite met de Kerst balletvoorstelling meegedaan. Ze kon haar van tevoren zo aan de juf meegeven en zelf in het publiek gaan zitten. Het was hartstikke goed gegaan! Haar moeder vertelde dat ze alles weer kunnen doen en dat ze eindelijk begint te geloven dat het zo blijft, dat Sarah haar angst echt weg is…
*De naam van deze cliënt is wegens privacy redenen aangepast
0 Reacties